Bulldog

Geschiedenis Amerikaanse buldogBij het gevecht werd een groepje honden ingezet tegen één stier, die doorgaans met een lijn vastzat aan een paal. De honden moesten zich vastbijten in de flanken, de oren en vooral de neus van de stier, om zo het grotere dier tegen de grond te dwingen. De stier werd vervolgens, al dan niet met menselijke hulp, afgemaakt. Uitgangspunt bij het fokken van de buldog was dat de dieren krachtige, brede kaken moesten hebben, waarbij voor een goede greep de onderkaak verder vooruit stak dan de bovenkaak (ondervoorbijter). Het neusbeen moest kort zijn om een terugliggende neus te krijgen, wat een vrije ademhaling tijdens de beet mogelijk maakte. Verder moest de hond laag zijn, om de stier makkelijk te kunnen ontwijken. En licht, om een vaste greep makkerlijker te maken als de hond in de lucht getild werd. Kortom, een muil op pootjes. Overigens werd niet alleen tegen stieren, maar ook tegen beren en een enkele keer zelfs apen gevochten. En natuurlijk tussen honden onderling. In Engeland betekende het verbod op het vechten met honden in 1835 het einde van het bullebijten, maar de veel moeilijker te controleren gevechten tussen honden onderling gingen door. Dat betekende dat in de 19e eeuw andere eisen aan de vechthonden gesteld werden, wat zou resulteren in de bulterriër. De buldog zelf werd in de tweede helft van de 19e eeuw een showras, de Engelse buldog. Omdat praktische eisen geen rol meer speelden, gingen fokkers de kenmerken van het ras tot in het absurde overdrijven. Daarnaast zijn er nieuwe rassen van het buldog type ontwikkeld, waarvan het niet de bedoeling was ze ooit tegen stieren in te zetten. De boxer (hond) is ongetwijfeld de meest bekende van deze nieuwe bullebijters. Sinds jaren '90 lijkt het fokken van varianten op de buldog opnieuw in de mode te zijn. Soms in een poging het oude type te herstellen, in andere gevallen volgt de fokker zijn eigen smaak. Een van deze creaties is de Banter dog, een Amerikaanse herschepping van de oude Brabantse bullebijter. [bewerk] Rasoverzicht Engelse buldog Franse buldog Boxer (hond) Ca de bou Amerikaanse buldog

Chiwawa

Chiwawa De chiwawa is een van de kleinste honden ter wereld. Herkomst Over de geschiedenis van de chiwawa is veel gespeculeerd. Tot 1898 was het ras uitsluitend in Mexico te vinden. Daarna kwam het naar de Verenigde Staten en de rest van de wereld. Is het echt een inheems ras dat afstamt van de honden van de Inca's en de Azteken? Werd het door de Spaanse veroveraars naar de Nieuwe Wereld gebracht? Of komt het ergens anders vandaan? Bewijzen van de echtheid van de chiwawa zijn de afbeeldingen van dergelijke honden in het klooster van Huejotzingo, dat dateert uit de tijd van de Tolteken, en de verschillende archeologische opgravingen. Overigens heeft ook Botticelli een hondje afgebeeld dat sprekend op een chiwawa lijkt (op een fresco in de Sixtijnse kapel). De oorspronkelijke variëteit van de chiwawa had een kortharige vacht, de langharige is gefokt door kruising met langharige dwergrassen (zoals vlinderhondje, yorkshire terriër en dwergkeeshond). Algemene kenmerken chiwawa's staan bekend als de kleinste hond ter wereld, maar ze zijn door geen andere hond uit het veld te slaan. Ze kunnen zeer fel en scherp zijn ten opzichte van andere honden,soortgenoten worden in het algemeen goed accepteerd. Ze zijn wantrouwig tegenover vreemden. Hun gewicht schommelt tussen 1.5 en 3 kg. Hun voorhoofden zijn groot. Vacht chiwawa's bestaan in kortharige en langharige variant. De kortharige heeft een glanzende, gladliggende en zachte vacht. De langharige heeft lang, fijn, zacht haar; dit kan sluik of licht golvend zijn. Deze variëteit heeft een forse kraag en oorfranjes rond de nek. Oudheid Zo ver als bekend is van de geschiedenis van Mexico en zijn inwoners is het duidelijk dat honden, speciaal kleine honden, belangrijk waren voor veel van de indianen, speciaal voor de Azteken. De indianen gebruikten veel honden bij geboorte-, huwelijks- en begrafenisrituelen. De honden werden goed verzorgd, ze hielden de teefjes, de reutjes werden meestal gecastreerd, deze werden vetgemest en verkocht op de lokale hondenmarkten, in bundeltjes bij soort bijeengebonden. Deze werden gebruikt voor rituele plechtigheden en ook wel gegeten op feesten. Sommige van deze honden waren xoloitzcuintli's, de Mexicaanse naakthond, andere werden omschreven als `kleine honden`, dit waren zonder twijfel de voorouders van de moderne chiwawa. De chiwawa is over heel Mexico bekend. Er is waarschijnlijk geen Mexicaan die de kleine chihuahueno, zoals zij de chiwawa noemen, niet kent, hoewel er maar weinig Mexicanen zijn die hem ooit in werkelijkheid gezien hebben. De Moderne Geschiedenis Vanaf 1880 werden er chiwawa's gezien aan de Mexicaans-Amerikaanse grens. Veel Amerikaanse toeristen kochten deze kleine honden van de indianen en namen ze mee naar huis. Ze werden snel populair in de Verenigde Staten. James Watson, een bekende Amerikaanse keurmeester, omschreef ze in 1888 als kleine kortharige terriërs met een molera (vergelijkbaar met een fontanel bij een baby) en een plat staartje. Het is interessant om te weten dat de eerste geregistreerde chiwawa's allemaal kortharig waren. De eerste langharigen werden in 1959 in Mexico geregistreerd en zij waren eigendom van een Duitser. Een van de eerste welbekende reuen die werd geregistreerd in de Verenigde Staten was Caranza. Uit Caranza kwamen twee beroemde Amerikaanse bloedlijnen voort, namelijk Perito en Meron, uit deze kwamen met behulp van verschillende langharige fokproducten de hedendaagse langhaarchiwawa's voort.

Duitse Herder

Lotju haar Persoonlijke Mascottee!! XX [bewerk] Uiterlijk De schofthoogte varieert bij reuen van 60 tot 65 cm en bij teefjes van 55 tot 60 cm. Het gewicht ligt tussen de 30 en 45 kg.De vacht is bij voorkeur kort, stokhaar. Langhaar komt voor, maar wordt door fokkers niet gewenst. De meest voorkomende kleurstelling is bruin tot gelig met een zwart dek. De vacht heeft niet veel verzorging nodig. Af en toe een lichte borstelbeurt, met name tijdens de rui, is meestal afdoende. [bewerk] Aard De Duitse herder is een zeer leergierige, gehoorzame en intelligente hond. Hij is sociaal, vriendelijk, attent, maar ook temperamentvol, waaks en beschermend, moedig en trouw aan zijn baas en diens gezin. Hij heeft slechts één baas en zal zich ernaar gedragen. [bewerk] Training De Duitse herder wordt vaak gebruikt als blindengeleidehond, speurhond, waakhond en politiehond. Als blindengeleidehond worden de laatste jaren ook vaak labrador retrievers ingezet. Omdat de Duitse herders zo leergierig en gehoorzaam zijn, zijn ze ook voor de trainer tijdens de training een plezier om mee te werken. De Duitse herder kan, mits hij goed gesocialiseerd is, prima overweg met soortgenoten, andere dieren en kinderen. Hij is trouw en vertoont geen neiging tot weglopen. [bewerk] Beweging Jonge honden moeten goede voeding krijgen, maar mogen tijdens de groei niet overbelast worden door te zware werkzaamheden. Dit alles geldt natuurlijk voor praktisch alle dieren die door de mens worden gehouden [bewerk] Erfelijke ziekten In dit hondenras komt vaak de erfelijke ziekte heupdysplasie voor, waardoor de dieren spontaan letsels rond de heupkop (caput femoris) en het heupgewricht (acetabulum) ontwikkelen. Hierdoor gaan deze honden al op jonge leeftijd manken, waardoor dierenartsen ontstekingsremmers moeten voorschrijven. In een poging deze erfelijke ziekte weg te selecteren, worden röntgenfoto's gemaakt van de heupgewrichten van die dieren die als fokdier ingeschreven worden in een stamboek.

Hollandse Herder/Mechelaar

MECHELSE HERDER De Mechelse herder, ook Mechelaar genoemd, is een van de variëteiten van de Belgische herders. Hij is naar de Belgische stad Mechelen vernoemd. [bewerk] Uiterlijk De Mechelaar is een hond zonder extremen, dat wil zeggen dat zijn exterieur eenvoudig en op het doel van de hond gericht is. Het verschil met de andere Belgische herders is de kleur en de aard van zijn vacht. Het korte vachthaar is rossig van kleur met zwarte punten. Hij heeft een zwarte snuit (masker). Qua karakter zijn alle Belgische herders evenwaardig. Zijn schofthoogte is 58 (teefje) tot 62 cm (reu), zijn gewicht 25 tot 40 kilogram. [bewerk] Aard De Mechelse Herder is een waakzame en actieve hond. Naast zijn aangeboren geschiktheid als bewaker van de kudde beschikt hij over de eigenschappen van waakhond voor huis en erf. Deze hond leert snel, maar heeft wel een baas nodig die de touwtjes strak in de handen houdt. Hij kan anders wat dominant worden. Verder is hij werkwillig, heeft een groot uithoudingsvermogen en is temperamentvol en intelligent. De Mechelse herder is als waakhond, verdedigingshond, gezinshond, sporthond en politiehond te gebruiken. De Hollandse herder is een Nederlands hondenras, dat al in de 19e eeuw op honderden landschapsschilderijen, gravures en prentbriefkaarten te zien was. In vroegere eeuwen had men op het platteland bij de boeren en herders een veelzijdige hond nodig, die weinig eisen stelde en aangepast was aan het harde bestaan van die tijd. De Hollandse herder behoort tot de hoedende herdershonden. De hond loopt naast de schapen (hoeden) en niet erachter (drijven), zodat de schapen in alle rust kunnen grazen. Hij moet in staat zijn om de kudde op een door de baas aangewezen plek te houden door grenzen te zoeken en daarlangs heen en weer te lopen. Hollandse herders werden ook gebruikt op de boerderijen. Ze bewaakten de kippen, de ganzen, de was op de bleek en de kleine kinderen. Ze hielpen met het verweiden of op stal zetten van de koeien. Ook het voorttrekken van bijvoorbeeld een hondenkar voor het wegbrengen van onder andere melk behoorde tot zijn taken. Deze achtergrond verklaart de oorsprong van de karaktereigenschappen, die tot de dag van vandaag vrijwel hetzelfde zijn gebleven. [bewerk] Karakter De karaktereigenschappen van de Hollandse herder zijn: aanhankelijk, gehoorzaam, volgzaam, waakzaam, paraat, zeer trouw en betrouwbaar, weinig eisend met veel uithoudingsvermogen, steeds oplettend, actief en begaafd met de ware herdershondenaard. De Hollandse herder heeft een sterk gevoel voor leiding en rangorde. Het is niet een hond voor iedereen. Hij heeft een duidelijke leiding nodig, leert snel en kan daardoor vrij snel tekenen van verveling vertonen. De Hollandse herder is geschikt voor vele takken van hondensport, bijvoorbeeld G&G, behendigheid, fly-ball, speuren, maar ook voor IPO en KNPV. Ze worden ook gebruikt als politiehond, reddingshond, drugshond, explosievenhond en blindengeleidehond. [bewerk] Rasbeschrijving In 1875 werd de eerste officiële rasbeschrijving van de Hollandse herder gegeven. Op 12 juni 1898 werd de Nederlandse Herdershonden Club opgericht. Toen waren er nog zes haarvariëteiten: kortharig, middelharig, langharig met staand haar, langharig met liggend haar, stekelharig en ruwharig. In 1906 werd het teruggebracht naar de huidige drie variëteiten: korthaar, langhaar en ruwhaar. De kleuren variëren van zilver- tot goudgestroomd en bij de ruwhaar is ook blauwgrijs en peper-en-zout toegestaan. De Hollandse herder is een middelgrote, middelzware, flink gespierde hond van krachtige, evenredige bouw; met intelligente uitdrukking en levendig temperament. De reuen worden 57-62 cm. en wegen ongeveer 28 kg. De teven worden 55-60 cm. hoog en wegen ongeveer 23 kg. Door de ontginning van de heide in Nederland (vanaf ongeveer 1920) verdwenen veel schaapskudden. Hierdoor werd de Hollandse herder overbodig als schapenhoeder. Rond 1930 was de langhaar vrijwel verdwenen. Om dit ras in stand te houden werd naar langharen gezocht die nog op het platteland aanwezig waren. Ook voor de andere variëteiten is men regelmatig op het platteland gaan zoeken. Het stamboek is pas gesloten op 1 februari 1971. De Hollandse herder staat op de lijst van zeldzame huisdierrassen. Het bestand in Nederland bestond in 2000 uit ongeveer 2000 kortharen, 1000 langharen en 750 ruwharen. De belangstelling in het buitenland voor de "Hollander" neemt toe.

Izje!

Dit is Izje onze Ondeugende Kleine Moordkat!! :P Hij pakt loeka bij haar lieve kleine neusje en bijt in de oren!! Echt een ondeugend mormel!! Maar wel hardstikke mooi!! Op de foto zie je onze ongeveer 5 maanden oude Izje voor het eerst buiten op het terras!

Izje!!

Izjuh zegt BOE!!! >> >> Schrik.. :P Izju is een Lieve Poes Izju is een lievere Poes Izju is de Lievste poes

Kitty

HELP roept hij

Labrador

De Labrador retriever of kortweg labrador is een hondenras dat afkomstig is uit Newfoundland en Labrador, en afstamt van de St. Johns-hond. Vanuit dit ras is vanaf midden 19e eeuw in Engeland gekruist met een aantal andere rassen, zoals de Gordon setter, de spaniël, de Flatcoated retriever en de Chesapeake Bayretriever. De St. Johns-hond werd door de eskimo's gebruikt voor de visvangst, de labrador werd gefokt voor de eendenjacht en voor de jacht in moerassige gebieden. De retriever heeft rudimentaire zwemvliezen tussen zijn tenen. [bewerk] Uiterlijk De vacht van de labrador is kort en dik met een waterafstotende ondervacht en heeft weinig verzorging nodig. Eenmaal per week borstelen is voldoende. De labrador komt voor in de kleuren zwart, geel, variërend van roomwit tot vossenrood (ook wel fox genoemd), en chocolade (bruin). In de vroege geschiedenis van dit ras waren de labradors hoofdzakelijk zwart; geel kwam ook wel voor maar in veel mindere mate. In de jaren '70 werd de gele kleur pas echt populair. Chocolade werd gezien als een 'fout' en is pas vele jaren later als raskenmerkend toegevoegd aan de ras standaard. Schofthoogte van de reuen is circa 58 centimeter en van de teefjes circa 56 centimeter. Een labrador weegt ongeveer 35 kilo. [bewerk] Opvoeding De labrador retriever is door zijn intelligentie en leergierigheid niet moeilijk op te voeden.

Lief! Sgattig !! XX Mijn Hondj

Dit is Loeka!!! Mijn kleine Sgattige Herdertjuh!! En mijn vriendins zogezegt Mascotte!! XX HVJ WJNMK Loekyy!! XX

Loeka en Kay

Dit zijn Loeka en haar beste vriendin Kay! Op een zonnige dag spelen ze graag en springen daarbij veel in de sloot naast het grasveldje! Samen hebben Loeka en Kay heel erg veel Lol!

Loeka en Kay in Loekay Land!

Op deze foto zitten loeka en kay nog in de auto, Op weg naar het geweldige LOEKAYLAnD!! Ze jagen er op konijnen zonder ze te vangen, zwemmen er en maken plezier!!

Paris Hilton en haar Doggy´z

Paris en haar Chiwawa's

Poll van de Week

Schotse Herder

Geschiedenis De Schotse herdershond is al bekend sinds de 13e eeuw in Engeland en werd tot de 18e eeuw vooral als herder van schapen ingezet. In 1840 werd de eerste Collie Club gesticht. De Schotse herdershond is onder meer stamvader van de Australische veedrijvershond. Om de Schotse herder een eleganter uiterlijk te geven, heeft men onder meer Barzois en Engelse setter ingefokt. Dankzij de Barsoi heeft de Collie nu een langere neus. Nadat koningin Victoria hem als huishond koos en later met de televisiereeks Lassie, werd hij een van de bekendste hondenrassen. [bewerk] Vacht- en kleurvariëteiten De langharige collie heeft een lange zijden vacht met dikke ondervacht, een volle staart met meestal zwarte vlek bovenaan of in het midden van de staart en meestal een witte staartpunt. De Collie heeft 3 kleurvariëteiten bekend in Nederland. Sable & White: De Sable kan allerlei soorten kleurslagen bevatten, van Vossenkleur tot Mahonie & Goudkleur. Meestal met witte pootjes en witte kraag die zowel volledig als half kan zijn. Er zijn ook Collies bekend zonder witte kraag. Tricolour: Dit is een geheel zwarte Collie met Witte pootjes en kraag en bruine of Tankleurige aftekeningen rondom expressie en pootjes. Indien deze soort gekruist wordt met een White Sable, kan er een Shaded of Dark Sable ontstaan. Deze heeft het patroon van een White Sable collie, maar heeft ook een aantal donkere haren. Blue Merle: De Blue Merle is een lastige kleur om goed te fokken. Veelal worden ze als grijs gezien of met veel zwarte vlekken, wat wel is toegestaan. De Blue Merle heeft echter normaalgesproken een zilverkleurige vacht, of is blauwschimmelig van kleur met zwarte puntjes of vlekjes, dit met bruine- of tanaftekeningen in expressie en pootjes en natuurlijk met de witte kraag die geheel of half kan zijn. In Amerika is het toegestaan om Colour-head Collies of White Collies te fokken. Dit zijn geheel witte Collies met alleen een gekleurde kop of enkel een vlek op het lichaam van de desbetreffende kleur. In Nederland mag deze Collie wel gehouden worden als huisdier. Vanwege het risico dat er dove en/of blinde witte collies geboren worden, worden ze in Nederland niet gefokt. Ook is in Amerika toegestaan om Blue Merle met de Sable kleur te kruisen, dit is in Nederland niet toegestaan. De Blue Merle mag ook niet met een Blue Merle gekruist worden omdat hieruit geheel of half witte Collies voortkomen die ook weer blind of doof kunnen zijn en vaak geen lang leven hebben. De Blue Merle komt voort door met Tricolour te kruisen, zo is er 50% kans op zowel Blue Merle pups als op Tricolours. Voor de kortharige Collie gelden veelal dezelfde regels. De kortharige Collie heeft alleen een ruwe korte vacht. [bewerk] Fokken Het fokken van een Schotse Herdershond 'Collie' moet op verantwoorde manier te werk gaan. Zo moeten de ouderdieren getest worden op HD (heupdysplasie) en CEA PRA (de ogen). Bij Collies willen nog wel problemen ontstaan met de ogen omdat deze amandelvormig zijn en zo ook kwetsbaar. De teef moet voor dekking goed gecontroleerd zijn op ziektes en infecties om zo te voorkomen dat de teef leeg blijft na de dekking of dode pups ter wereld brengt. Ook de reu moet zo zijn onderzoeken ondergaan alvorens toestemming te krijgen om te dekken. De eigenaar van de teef betaalt ook dekgeld om de reu te mogen gebruiken, de prijzen variëren per hond, mits er een regeling is om eventueel de reueigenaar eerste keus uit het nest te geven. Het fokken is niet voor iedereen weggelegd en moet niet impulsief worden gedaan. Een Collie kan 4 tot 8 pups krijgen maximaal, minder is natuurlijk ook altijd mogelijk, maar daar mag men nooit van uit gaan. De kortharige Collie kan wel 6 tot 10 pups krijgen per worp. Een dracht duurt ongeveer 63 dagen met uitzonderingen en pups moeten zo'n 8/9 weken bij de moeder blijven voor de nieuwe eigenaar de pup mee naar huis mag nemen. Met 6/7 weken worden de pups geënt en krijgen een microchip en oogcontrole (CEA PRA). De pups mogen daarna ook naar buiten. Bij een erkent fokker krijgen nieuwe eigenaars ook een stamboom bij hun pup, deze wordt meestal een paar maanden na aankoop gebracht door de fokker, om zo ook de pup weer te zien en eventueel adviezen te geven. Een Erkent fokker is aangesloten bij Raad van Beheer en de S.H.V De Collieclub. [bewerk] Gendefecten De meeste collies hebben een gendefect, dat hun uitermate gevoelig maakt tegenover bepaalde farmaca uit de groep van de avermectines (ontwormingsmiddel). Collies die met deze producten ontwormd worden zullen zware neurologische symptomen (tot de dood) vertonen. Ook narcotische middelen zoals Ketamine, Domitor & Antisedan kunnen beter niet gebruikt worden, ook niet in kleine dosis, dit kan nl. ook tot de dood leiden van uw Collie.

Voorbeeld-rubriek

Dit is een voorbeeld rubriek. In deze rubriek kun je links plaatsen, dat zijn koppelingen naar andere sites. Verwijder deze rubriek of pas hem aan